STUDIE

Bu son bölümde, yıllara göre toplu konutta gelişim safhalarını ve yekünü vereceğiz. 2002-2012 yılları arasında, Viyana Belediyesi toplu konut inşasına ara verip, yoğun yenileme ve tamir dönemi başlattı. Yeniden konut inşa süreci 2012’de planlandı. “SMART daireler” dönemi başlamıştı.

1956 yılında, sadece 2. Dünya Savaşı’ndan sonra inşa edilen toplu konutların daire adedi, 50.000 buldu. 1951-70 yılları arasında bu sayı, yaklaşık 96.000 oldu. Yeni dönemin ilk toplu konutunun, Per-Albin-Hansson-Siedlung-West’in (Per-Albin-Hansson Batı Konutları) temeli, Favoriten Belediyesi (10. Bölge) sınırları içinde 1947’de atıldı.

Viyana’da 18 yıl içinde 390 toplu konutta 66.402 daire ve müstakil ev inşa edildi. 1934’te, her 10 Viyanalıdan 1’i belediye evinde ikâmet ediyordu. 1934’te ülke iç savaş ortamına sürüklendi. Beş gün içinde, faşist güçler galebe çaldı ve kendileri dışındaki bütün partileri, sendikaları, sivil kurumları yasakladılar. Faşizm iktidarda, toplu konut projeleri raftaydı artık.

Mütevazi bir görkemi var. İmparator sarayları, kiliseler gibi şaşaalı değil. Görkemini, başka bir şeye öykünmeyişinden alır. Ne hayalî bir geçmişe, ne de hayalî bir geleceğe işaret eder. Bütün mütevaziliğine rağmen, onu, imparator sarayları ve kiliselerinden daha fazla Viyana’nın en dikkat çekici binası haline getiren de bu özelliğidir.

1920’li yılların başında Viyana Belediyesi, toplu konut üretiminde “5 yıllık program”lar dönemi başlattı ve Viyana Ekolü’nün kilometre taşı sayılan konutlar bu dönemde inşa edildi. Reumannhof, Sandleiten, Rabenhof, Karl-Marks-Hof… İkinci 5 yıllık programda hedef 30.000 daireye yükseltildi.

Bu yıl, Viyana Belediye Konutları İdaresi (Wiener Wohnen) 100. Yılı’nı kutluyor. Çok sayıda kutlama etkinliği var programda. Bu vesileyle, toplu konutta “Viyana Ekolü’nü bir yazı dizisi oylumunda işlemek istedik.

Uluslararası objektif ölçütlere göre değerlendirdiğimizde Türkiye’de gayrimüslimler dışında da azınlık grupları olduğu aşikâr. Bu ölçütlere göre Aleviler de azınlık olarak kabul edilmeli.

6 Ekim 2004 günü yayınlanan AB İlerleme Raporu’nda Kürtlerin ve Alevilerin azınlık olarak gösterilmesi büyük tartışmalara yol açmıştı. AİHM’in bu konuda bugüne kadar verdiği çok sayıda karar ise çeşitli nedenler ileri sürülerek uygulanmamıştır.

Türkiye Cumhuriyeti’ni Lozan’da temsil eden Dr. Rıza Nur, azınlıklara ilişkin din, dil ve ırk ölçütünden din azınlığı ölçütünü kabul etmeyişlerinin nedeni olarak Alevileri gösterir.

Dini azınlıklar ile ilgili politikalar, 1648’deki Vestfalya Antlaşması’yla gündeme geldi. 1789 Fransız Devrimi, dini azınlık kavramına ulusal azınlığı da ekleyerek kavramı genişletmiştir.

BM İnsan Hakları Komisyonu’nun Ayrımcılığın Önlenmesi ve Azınlıkların Korunması Alt Komisyonu raportörü Capotorti’nin 1978’de yaptığı tanımı üzerinde tam bir görüş birliği sağlanmış değil.

Bu konuda görüş belirtme önceliği sosyal bilimcilerde olmalı. Bir grubun azınlık sayılıp sayılmaması, her şeyden önce sosyal bir duruma işaret eder çünkü.

Bu bölümde, uluslaşma sürecinde “vatandaşlık hukuku”na karşı “kan bağı” savunusu yapmış, Avusturya’daki ırkçı, faşist hareketin önemli üç siması üzerinde duracağız.

Araştırmamızın bu bölümünün canalıcı soruları şunlar: “Avusturyalılık” ne anlama geliyor? Başlıca partilerin “Avusturyalılaşmak”tan anladıkları nedir? SPÖ, ÖVP, Yeşiller, FPÖ…

Üniter devlet seçeneğinin revaçta olduğu dönemlerdi. Bu coğrafyada, “Alman-Avusturyalı kimliği” tezi güç kazandı. Avusturyalılar, “Almanların bir kolu”ydu.