STUDIE

11 bölümden oluşan bu araştırmada, yarın yapılacak erken genel seçimine ülke çapında katılan 8 parti tanıtmış olduk. Bu son bölümü NEOS, Liste JETZT (Liste ŞİMDİ) ve Wandel (Değişim) adlı partilere ayırdık.

15 Ekim 2017’deki genel seçimde Ulusal Meclis dışı kalan Yeşiller Partisi, 26 Mayıs 2019’daki AP seçimlerinde eski oyunu 1 puan eksikle (yüzde 13,5) geri aldı. 29 Eylül’de alacağı oy, yüzde 12 civarında tahmin ediliyor.

Avusturya, yeniden bağımsız ve egemen bir devlet haline geldikten sonraki süreçte WdU bir dönüşüm sürecine girdi. 3 Kasım 1955’te yeni bir isim aldı: Avusturya Hürriyet Partisi (Freiheitliche Partei Österreichs-FPÖ). Kuruluş kongresi, 7 Nisan 1956’da gerçekleşti.

Bu bölümde ise KPÖ’nün, 1945-59 arası İkinci Cumhuriyet’in inşasındaki rolü, koalisyon hükümetlerindeki ortaklıkları ve 1960’lardan sonra içine girdiği erime sürecini irdeliyoruz.

1933-34’ten itibaren Avusturya’da austro-faşist bir diktatörlük hüküm sürmeye başlayınca KPDÖ yeraltına çekildi ve silahlı bir direniş örgütleyip sürdürdü. 1934-1945 arasında 2000’nin üzerinde yönetici ve üyesini kaybetti.

Savaşın sona erdiği 1918’de, bir cumhuriyet sistemi için kolları sıvayan SDAP ve CSP, “Geçici Cumhuriyet Hükümeti” kurmuşken, komunistler “Sosyalist (Sovyetik) Cumhuriyet” teziyle çıkıverdiler karşılarına.

Sosyal hırsitiyan hareket, Avusturya’da köklü bir hareket. Partileşme süreci 1893’te CSP ile başladı. 1945’te ÖVP ile devam etti. 2017’de şimdiki genel başkan Sebastian Kurz’la birlikte, artık “Yeni Halk Partisi”.

İkinci Dünya Savaşı öncesinin SDAP’ı, 1945’te Avusturya Sosyalist Partisi (SPÖ) olarak yeniden kuruldu. 1991’de isiminde, “Avusturya Sosyaldemokrasi Partisi” şeklinde bir değişikliğe gitti. İlk kez bir kadın genel başkana sahip.

1918’de, bir cumhuriyetin kuruluşu için öne çıkan iki parti vardı ortada: SDAP ve CSP. Bu iki parti, 21 Ekim’de masaya oturdu. Bir “Geçici Ulusal Meclis” toplamaya karar verdiler. 30 Ekim’de ilk “Geçici Cumhuriyet Hükümeti”ni kurdular.

Avusturya’da, ilk cumhuriyetin kuruluşundan günümüze kadar -kayıtlara geçmiş- toplam parti sayısı 80’nin üzerinde veriliyor. Hepsini ismen zikretmek bile sayfaları doldurur.

Her çevirmene sorulmuş bir soru var: “Kendi kitabını ne zaman yazacaksın?” Bence çevirmenlik, yazarlığın hazırlık sınıfı, yazarlığa bir atlama taşı ya da yazarlığın sulandırılmış hali falan değil, yazarlıktan bağımsız, ayrı ve kendi başına bir uğraştır.

Her kitap ya da her metin Türkçeye çevrilemeyebilir. Öte yandan, Türkçeye çevrilecek bir kitabın da tümü çevrilemeyebilir. Çeviri yapmak zor bir iştir ve bu zorluk hem nitel hem de nicel anlamdadır.

Çeviri yaparken kullandığımız şey kişisel olarak biriktiregeldiğimiz kültürdür aslında. Çevirmen, çevirdiği konuda biraz kültür sahibi ve o konuya vakıf olmalıdır. Peki şiir çevrilir mi? Edebiyat çevrelerinde hâlâ tartışılan bir konu.

İyi çevirmen, yazarla okuru baş başa bırakıp aradan yok olmalı, hiç fark edilmemeli. İyi çevirmenlik için Türkçeyi “doğru kullanmak” yetmez; “iyi kullanmak” gerekir. Öte yandan, çevirmen-redaktör ilişkileri bu işin içinden nasıl çıkılacağı bilinmeyen, riskli bir parçasıdır ve çok tartışmalı bir meseledir.

Çeviride, en kötüden iyiye doğru giden dört aşama sayabiliriz: Çeviri doğru olmalı, çevrilen metin anlaşılır olmalı, metin hemen anlaşılır olmalı, çeviride dilsel estetik mutlaka gözetilmeli.